Κώστας Λούστας: «Σε ασκούμενο ζωγράφο…»

Μη «δημοσιογραφείς» την εικόνα. Στενογράφησέ την, πετώντας στα σκουπίδια τα μυριάδες οπτικά επιμέρους στοιχεία. Ζωγράφισε ως να λύνεις μια εξίσωση, αξιών (και μη)… χρωμάτισε αυθαιρετώντας κατά το δοκούν, αλλά όχι εις βάρος της διαδοχικότητας της φόρμας…Εάν δεν υπάρχουν ανισότητες στο μάτι, δημιούργησέ τις… «Ζωγραφίζουμε» τα πράγματα, και τις ιδέες. Δεν τα περιγράφουμε. Πρέπει να καθηλώσουμε την κοινή όραση, πατώντας στο επόμενο σκαλοπάτι, «αυτό» που καταξιώνει την όραση και τη μεταφράζει σε όραμα (ή σε ιδέα). Μη γίνεσαι «αχθοφόρος», μεταφέροντας στον καμβά «όλα» όσα βλέπει η φυσική ματιά. Το ίδιο – και καλύτερα – το κάνει μια φωτογραφία, οπότε εσύ τι χρείαν έχεις; (H ζωγραφική δεν πρέπει να παριστά. Ερμηνεύει και αποκαλύπτει. Εξ ου και το «εικαστικό» της περιεχόμενο.)… Η ζωγραφική είναι καθαρός διαλογισμός και παιδεία. Δεν υπάρχουν μυστικοί δίοδοι, απ΄ όπου μπορούν να περάσουν «κρυφά» ο σκοταδισμός και η χειρίστου είδους αφέλεια.. (Και μη ξεχνάς τον πιο ένθεο κανόνα: όχι «τι» κοιτάς, αλλά «σαν τι» είναι αυτό που κοιτάς…)

Κώστας Λούστας, «Εκατό και πλέον δακτυλίδια για πρίγκιπες», Εκδόσεις Ιανός, 2005, σελ. 101-102.